Na pierwszej stronie kroniki szkolnej kierownik szkoły Józef Januchta w dniu 9 lipca 1945 roku zapisał: „Codziennie napływają na ziemie praojców Polacy…, coraz więcej dzieci polskich w wieku szkolnym chce się uczyć . . ., ”
W tym dniu 9 lipca 1945 roku została zatwierdzona nowa szkoła pod nazwą Publiczna Szkoła Powszechna nr 3. Nie ma dla niej budynku ani najprostszego urządzenia.
Kolejny zapis pochodzi z dnia 25 sierpnia 1945 roku i brzmi: „Budynek okropny ale cieszę się bardzo z moim nielicznym gronem (2 osoby), że dach nad głową dla mojej szkoły jest, a szyby, drzwi, ławki, tablice to musi być. Władze miasta przekazały na siedzibę szkoły budynek przy ulicy Łokietka 13.”
Rok szkolny dla wszystkich uczniów miasta Lęborka rozpoczął się 3 IX 1945 roku na dziedzińcu szkoły nr 1. Tam też odbył się przydział dzieci do poszczególnych szkół, które zaistniały na tym terenie. Naukę w naszej szkole rozpoczęło wówczas 33 dzieci. Pierwsze powojenne grono liczyło 7 nauczycieli:
- Pani Maria Papierkowska
- Pani Helena Hejnarowa
- Pani Zofia Danecka
- Pani Maria Gillewiczówna
- Pan Stanisław Serafiński
- Pan Antoni Wiecki.
Dzieci codziennie przybywało. Po miesiącu uczyło się w niej 80 uczniów. Wkrótce w szkole została zorganizowana także klasa dla dzieci pochodzących z rodzin kaszubskich, a wychowanych w szkołach niemieckich. Dzieci te nie znały bowiem języka polskiego. 15 listopada 1945 roku klasy napełniają się , liczba dzieci przekroczyła setkę… bo klas mamy 6 i 2 języka polskiego dla Kaszubów…
Warunki pracy nauczyciela były bardzo ciężkie: brakowało pomocy naukowych, podręczników i zeszytów. Pierwszą cenną pomocą, którą zdobyła; szkoła był fortepian (styczeń 1946 rok).
„Dzieci, które w pierwszym roku po zakończeniu wojny podjęły naukę, były grzeczne, posłuszne i spragnione wiedzy. Braki w wiadomościach uzupełniały w każdej wolnej chwili, na przerwach lub po zajęciach lekcyjnych” to fragment wspomnień Marii Papierkowskiej, należącej do małego grona pierwszych nauczycieli w trójce.
W marcu 1946 roku powstała organizacja harcerska, której opiekunami byli; pan Serafiński i pani Kordalówna.
Kolejny rok szkolny rozpoczęło już 220 uczniów, uczących się w 7 oddziałach. Mianowano nowego kierownika szkoły p. Tadeusza Wróbla. Mimo ogromnych trudności, na jakie napotykali nauczyciele, wspólnym wysiłkiem zorganizowano bibliotekę szkolną, uzupełniono pomoce naukowe do nauki biologii, fizyki i geografi. Warunki pracy nauczycieli i uczniów były coraz trudniejsze, dlatego w 1947 roku Zarząd Miasta podjął decyzję o przeniesieniu siedziby szkoły do budynku przy ulicy Kossaka 103. Budynek przed 1939 rokiem, był siedzibą gimnazjum niemieckiego, a więc przystosowany był do przyjęcia uczniów.
Architektura zewnętrzna naszej szkoły nie uległa zmianom. Budynek ten zbudowano w 1879 roku i wówczas mieściło się w nim progimnazjum męskie. Budynek został wybudowany za 125 tyś. marek niemieckich. W 1897 roku dobudowano skrzydło budynku, w którym umieszczono salę gimnastyczną. Szkołę tę ukończył Paul Nipkow – twórca tarczy służącej do przesyłania obrazu.